Le battoir à linge

De Blëll 

Am 19. Joerhonnert haten d’Leit nach keng Wäschmaschinne wéi se se elo hu fir d’Wäsch ze maachen. Eng laangwiereg an ustrengend Aufgab war et! Als éischt emol goufen Äschen a waarmem Waasser opgeléist, fir doraus eng Lauge hierzestellen, mat där doropshin den Dreck aus der Wäsch gespullt gouf. Stattfonnt huet dat Ganzt beim sougenannte Wäschbuer oder direkt um Ufer vun der Musel. Fir den Dreck aus der Wäsch lass ze ginn, gouf e sougenannte Blëll benotzt, eng kleng hëlze Plack mat Grëff. Mat dësem Utensil gouf op d’Wäsch, déi oft op engem Wäschbriet louch, geklappt. D’Wäsch maachen, war deemools haaptsächlech eng weiblech Aufgab, sou gouf dës Geleeënheet och oft genotzt fir déi lescht Neiegkeeten ze diskutéieren an auszetauschen.

Le battoir à linge

Au 19ème siècle, les gens ne disposaient pas encore de machines à laver comme maintenant pour faire la lessive. Tâche longue et fatigante, on utilisait souvent les cendres en guise de lessive avec de l’eau très chaude, et l’on coulait la lessive. Il fallait ensuite enlever la saleté du linge et le rincer. C’est pourquoi, on se rendait au lavoir ou à la Moselle. Afin de se débarrasser des saletés dans le linge durant cette étape, on utilisait un battoir, une petite planche de bois avec un manche. Pour ce faire, on martelait le linge avec cet outil, par exemple contre une planche à laver. À l’époque, cette tâche était essentiellement féminine, et on en profitait au passage pour discuter et échanger les dernières nouvelles.