Le fendoir à osier

D’Weidenbeil

Am 19. an am fréien 20. Joerhonnert hunn d’Kuerfmécher vill gewiefte Géigestänn hiergestallt. Dës Handwierker hunn e Beruff ausgeüübt, dee fir de glaten Oflaf vum alldeegleche Liewe wesentlech war. Si hunn eng ganz Rei nëtzlech an essenziell Géigestänn aus Weidengeflecht oder aneren natierleche Materialien hiergestallt, dorënner Kierf, Këschten, Hauwen, Beiekierf a Fläschestänner. Ee vun den Instrumenter, déi de Kuerfmécher benotzt huet, fir dës Objeten hierzestellen, war d’Weidenbeil – e klengt hëlzent Geschier mat dräi Rillen. Mat dësem Geschier konnten d’Weiderutten an dräi Strécker ënnerdeelt ginn. Als éischt huet de Kuerfmécher mat engem Messer Schlitzer an d’Rutt geschnidden. Duerno huet hien d’Rutt mat enger Hand festgehalen an d’Weidenbeil mat där anerer Hand laanscht d’Schlitzer gefouert, fir d’Rutt an dräi Strécker ze deelen.

Le fendoir à osier

Au 19e siècle et au début du 20e, nombreux sont les objets tressés fabriqués par le vannier. Cet artisan exerce alors un métier essentiel au bon fonctionnement de la vie quotidienne.  Il produit quantité d’objets en osier ou autres végétaux, utiles et indispensables : paniers, malles, hottes, ruches, porte-bouteilles, etc. L’un des outils qu’utilisait le vannier pour fabriquer tous ces objets était le fendoir à osier, un petit objet en bois qui se terminait par trois sillons. Cet outil permettait de séparer les tiges d’osier en trois brins. Pour ce faire, le vannier créait d’abord des brèches dans la tige avec un couteau. Ensuite, il tenait la tige d’une main, tandis qu’avec l’autre, il passait le fendoir sur la tige à partir des brèches pour écarter la tige en trois brins.